21 Ekim 2009

Beni sizler yarattınız!

21 Ekim 2009
Bugün feci bir şekilde ilgi açlığı çekiyorum ben ya. Birileri beni sevsin, saçımı okşasın, bana topitop alsın, "sen bitanesin, mükemmelsin, eşin benzerin yok" falan desin istiyorum. Çok pis şımarasım var. Benim için şarkı söylesinler mesela "seeen olmasan canııııım ah bu hayat çekilmeeeeez" diye. Hatta şu ana kadar yapılmış şarkılar benim önemimi anlatmıyor diye yeni besteler yapsınlar. Sonra meşhur olsunlar, albümlerini bana ithaf etsinler. Her röportajda "Yeniyetme olmasa ben bir hiçtim" desinler.

Benim için bir kitap da yazsınlar. En çok satan kitaplar listesinde ilk sıraya çıksın. Kitap da bana ithaf edilecek tabi ki. Sonra o kitap senaryoya çevrilsin. Gişe rekorları kıran bir film olsun. Her dalda oscar kazansın. Herkes beni merak etsin. Bütün gazeteciler beni ilk bulan olmak için yarışsın. Sonra bir gün haber hayatına yeni atılmış bir muhabir bulsun beni. Bu ona büyük başarı kazandırsın. Genel yayın yönetmeni falan olsun benim sayemde. Gün boyu alt yazı geçsin bütün televizyon kanallarında "FLAŞ FLAŞ FLAŞ! Dünyayı kasıp kavuran şarkıların, kitapların ilham kaynağı Yeniyetme bulundu. Az sonra..." diye. Önce Ali Kırca'ya konuk olayım. Sonra bütün yabancı haber kanalları beni konuk etmek için sıraya girsinler. Bütün dünya beni konuşsun, beni sevsin. Hatta en cani insanların bile içine sevgi pıtırcıklığı yerleştirebildiğim, tüm dünya insanlarını ortak bir paydada birleştirebildiğim için bana Nobel Barış Ödülü'nü versinler falan...

Çok şey mi istiyorum ben ya? Sadece birazcık ilgi, şefkat...

İşte bugün Taksim'den eve gelmek için otobüse bindiğimde bunlar dönüp dolanıyordu beynimde. Trafik sıkışınca biraz etrafa bakayım dedim. Oy anacım o da ne! Karşı şeritte manyak bir araba! ( Manyak dediysem son model ferrari alan değil, şundan işte. Gerçi bu pembe gibi duruyor, beyazdı benim gördüğüm) O da trafiğin açılmasını bekliyor. Ağzımı açıp baktım arabaya. Çok param olacak ya hani, o zaman modifiye bis 126 ve yeşil micrayla birlikte bundan da mı alsam diye düşündüm kendi kendime. O arada arabanın sahibiyle göz göze geldik. Bir baktım, Yaprak Dökümü'nde kahvenin sahibi Ahmet. (Yusuf Atala'ymış adı. Eve geldikten sonra üstün çabalarım sonucunda buldum.) Ulan, dedim kendi kendime, bu adam ilerde "ben Yeniyetme'yi görmüştüm bir kere, ağzını maymun gibi açmış bana bakıyordu, inanabiliyor musuuun" diyerek herkese hava atar diye çevirdim kafamı. Çok pis tavır yaptım yani. Sonra pişman oldum gerçi. Halkla aramı iyi tutmam lazım. Burnu havada, kendini beğenmiş falan diye konuşmasınlar arkamdan.

Zaten sırf bu yüzden her yere otobüsle gidiyorum. Sizlere daha yakın olabilmek için. Siz olmazsanız ben Nobel ödülünü nasıl alırım ki? Sizsiz bir hiçim ben. Nolur sevin beni; bana ilgi, şefkat gösterin, bağrınıza basın. Çok sevgisiz hissediyorum kendimi.

Bu arada Nobel ödülümü de Yusuf Atala'nın vermesini isteyeceğim sayın yöneticilerden. Bugünkü tavrımdan dolayı özür baabında...

Reklamlardan Sonrası...

17 Ekim 2009

Ben de gıcık oluyorum!!! Var mı bi diyeceğiniz!!!

17 Ekim 2009

- Daracık kaldırımda salına salına yürüyen insanlara,
- Saatlerce durakta boş boş bekledikten sonra otobüsün kapısında dikilip çantasında bozuk para, akbil arayanlara,
- Benq e72'nin avea'da sorun çıkarmasına,
- Bu Kalp Seni Unutur mu ve Canım Ailem'in aynı saatte olmasına,
- "Turkcellinin gücü Turkcell'in çekim gücü" şeklindeki reklama (beynimde birileri sürekli onu söylüyor),
- Domuz gribi aşısının gerekli olup olmadığına bir türlü karar veremeyenlere,
- Şuradaki zihniyete,
- 10 kişiye gönder falan dedikleri forward maillere,
- Facebookta 1 milyon kişi toplamaya çalışan gruplara,
- Türkçe'yi Turqcheleştirenlere,
- Kuzenimin kaynanasına,
- Sayısalda ve süper lotoda 6 bilenlere,
- "Aaa bak X bile evleniyor, siz hala evlenemediniz" diyenlere ve bizden sonra tanışıp bizden önce evlenenlere,
- Gecenin bir saati bangır bangır müzikle sokağımdan geçen arabalara,
- Karşı apartmanda oturan ve astığı çamaşırları yağmur çamur demeden günlerce toplamayan kadına,
- Fıkraları, başından geçmiş bir olaymış gibi anlatanlara,
- Dudak dolgunlaştırıcı diye aldığım ama hiçbir faydasını göremediğim kozmetik zımbırtısına,
- Büyük hevesle aldığım cüzdanda bozuk para koymak için bölüm olmamasına,
- Oturma odam için almayı istediğim halının fiyatının 30 TL'ye düşmesine ve bunun benim en züğürt zamanına denk gelmesine,
- Hala iş bulamamış olmama,
- Kuaförden çıkıp eve gelinceye kadarki süre içinde bile çıkmayı başarabilen kaşlarıma,
- Sırf türbanlarını çıkarmış olmak için okula şapkayla gelen tiplere ve biz şapka taktığımızda kıyameti koparıp onlara bir şey demeyen hocalara,
- 3 gün uykusuz da kalsam yatağa girdiğimde bir saat dönüp durmama, herkes gibi başımı yastığa koyduğum anda uyuyamamama,
- Sabahları ortada acil bir şey yokken beni ani bir şekilde (bağırarak falan mesela) uyandıranlara,
- Yeni neslin kıyafetlerinden saç tarzlarına kadar tek tip olmalarına,
- İçeride kalan 2 maaşımı hala bana vermemiş olan eski patronuma,
- Bana "ben yıkasam senden önce bitirirdim" dedirten çamaşır makineme,
- Anneme telefonda hasta olduğumu söylediğimde "neyin var" demek yerine "atlet giymeden dolaşırsan, banyo yapıp dışarı çıkarsan tabi hasta olursun" demesine,
- İnternetimin sınırlı olmasına,
- Faviconumun explorerda görünmemesine,
- Var mısın Yok musun'daki Hekim abiye,
- Avrupa'daki Türkler için yapılan reklamlara,
- Falanlara filanlara...

Haftasonunu evde yapayalnız geçirmek zorunda kaldıkça ben daha çoook şeye gıcık olurum. Neyse ki şimdilik kendimle aram iyi...
Reklamlardan Sonrası...

16 Ekim 2009

Evrim geçirememiş ezik öğrenci modu

16 Ekim 2009
Ne zamandır düşünüp duruyordum ya okula nasıl gideceğim, hepsi benden küçük, dalga geçerler, kendimi ezik hissederim falan diye. Bugün şükürler olsun dedim. Şükürler olsun ki şimdi onların yaşında değilim. O yaşlarda olsam kesin depresyona girerdim. Bu da yetmezmiş gibi evde de kalırdım. Ya nasıldı o kızlar ya! Taş gibi hepsi. Fashion TV'den fırlamış gibi bu yeni nesil ya! Gerçi hepsi öyle uzun boylu falan değil ama ufak tefek olsalar da mükemmel fizikleri var ya. Bir de giymişler elbiseleri, mini etekleri, taytları. Ayaklarında da çizmeler. Bizim zamanımızda mini etekle falan okula gidenin arkasından konuşurdu herkes "aranıyor bu" diye. Oy oyy. Depresyona soktular valla beni.

Ama inanıyorum ki ben de onlar gibi giyinsem bütün gözler üstümde olur. "Lan hatuna bak, götüne göbeğine bakmadan nasıl giyinmiş" falan derler, o kızlardan daha fazla ilgi çekerim. Valla bak!

Ya biz öyle miydik o zamanlarda. Kotu giyer, üstümüze de rastgele bir şey geçirir giderdik okula. Eşofmanla gittiğimiz zamanları biliyorum ben. Gerçi ben zaten çok gariptim o yaşlarda kıyafet konusunda. Erkek gibi giyinirdim. Hatta bir gün okuldaki arkadaşlarla oturuyorduk bir parkta. Yan tarafımızda da yaşlı bir teyze. Arkadaşlardan birini yanına çağırdı, bir şeyler konuştular ve sonra kız gülerek yanıma geldi. Teyze benim cinsiyetimi anlayamamış, kız mı erkek mi diye sormuş. O derece yani. Sadece öyle olsa iyi, bana 3 beden büyük gelen şeylerle dolanırdım hep. Makyaj yapmaya da 2. sınıfta başladım zaten. O da sadece göz kalemi :) Bir gün Makara beni zorla oturtup makyaj yapmıştı da, kızlığım bozulmuş gibi bir ruh haline girmiştim valla. Felaket bir tiptim ben. Saçlar darmadağınık, kemik gözlük falan. Yurttakiler ilk zamanlar dalga geçiyormuş hatta benimle. (Bunu da sonrada canım arkadaşım Makara'dan öğrendim:) ) Dolabı açıp, elime geçenin ne olduğuna bile bakmadan geçiriyormuşum üstüme. Ne yalan söyleyeyim, öyle yapıyordum. O tiple bile sevgililerim oldu ya, şaşıyorum kendime.

Bu arada bugün feci bir sevgi pıtırcıklığı var üzerimde. Çünkü  Makaracığım bu haftasonu buraya gelebilir :) Çok özledim cidden onu. Yukarıda yazanlardan da anlaşılacağı gibi taaa üniversitedeki ilk seneme dayanır bizim dostluğumuz. Yurda yeni gelmişim, kimseyi tanımıyorum, feci bir çekingenlik var üzerimde. Bir baktım bir kız girdi içeri. Çok sinirli ama. Bir merhaba falan dedikten sonra sanki yıllardır tanışıyormuşuz gibi başladı o gün olanları anlatmaya. (Cidden çok şanssız bir gündü onun için) Öyle başladık konuşmaya. Bir daha da susmadık zaten.

Aslında görünüş olarak çok zıttık birbirimize. O uzun boylu, zayıf, manken gibi. Gayet de şık giyinir. Bense küsuratları saymazsan bir buçuk metre diye tabir edilebilecek, ilkokul çocuğu gibi görünen ve yukarıda tarif ettiğim şekilde giyinen bir hilkat garibesi. Birbirimiz tamamladık desem o da değil. Garip bir ikili olduk böylece.

Okula gitmediğimiz sabahlar ( yılın büyük bir kısmı diyebiliriz buna) kendi ranzamdan yan ranzaya, oradan da Makara'nın yatağına atlar, uyandığı an başlardım onu sinir edecek şeyleri yapmaya. Bir gün, ikimizin de erkenden okula gitmesi lazımdı. Ben kendime güvenemiyorum tabi. Makara'yı sıkı sıkı tembihledim beni uyandırması için. Uyandım ki öğlen olmuş. Nasıl sinirliyim anlatamam. Küfrediyorum kıza beni uyandırmadı diye. Tam telefona sarıldım, arayıp söyleyeceğim ağzımdakileri, odanın diğer köşesinden bir telefon sesi geldi. Uykulu uykulu açtı telefonu Makara. Ben de bunun üzerine geleneği bozmadım, ranza tepelerinden sıçrayarak atladım yanına. Yine yaptık planlarımızı, gittik pizzamızı yedik, akşam da mekanımıza gidip döktük kurtlarımızı.

Belki sıradan şeyler bunlar. Herkesle her zaman yaşanabilecek şeyler. Ama ben Makara'yla hayatımın en büyük tecrübesini yaşadım. Parasızlığın, açlığın ne olduğunu onunla öğrendim ben. Bir arkadaşa yardım etmek için öğrenim kredimizi, harçlıklarımızı ortaya dökünce beş parasız kaldık. Kantinden aldığımız çeyrek ekmek ve bir litre sütle üç geçirdik. Açtık, sefil bir durumdaydık ama mutluyduk be blog :)

Onunla ilgili anlatacak çok şey var aslında. Ama ben bu konuda bir yazı dizisi hazırlamayı düşünüyorum. Hele bir buraya gelsin anılarımızı tazeleyelim, neler neler anlatırım ben sana :)

Ama o arada şunu da yazasım var. İdrar yollarımı üşüttüm sanırım. Felaket bir durumdayım akşamdan beri. Okulda beni kot ve spor ayakkabıyla gören birinin nazarının değdiğini sanıyorum. Sanmıyorum hatta, eminim. Bundan sonra nazar boncuğuyla gideceğim okula.

Kapanış parçamı Makara'ya armağan ediyor ve programıma burada son veriyorum. Başla DJ!


Reklamlardan Sonrası...

14 Ekim 2009

Ne darbeler atlatmış bu yürek :)

14 Ekim 2009
Baktım ki hayatımda bir değişiklik yapamıyorum, burayı değiştireyim dedim. Sabahtan beri internete dolanıyorum. İstediğim gibi bir şey bulamadım. En uygunu bu gibi geldi yine... Beğenirsiniz umarım.


Dün yazdıklarımdan ne kadar etkilendiysem artık, rüyamda Sasa'yı gördüm. Gördüm de denemez aslında. Mesaj gönderiyordu bana. Ne alakaysa numaramı facebookta bulmuş. Hatta ordan da mesaj atmış bana. Hatırlamıyorum ne yazdığını. Kesin küfretmiştir ve ben o cümleleri beynimin en derinine gömmüşümdür. Hatırlamamam normal yani.


Günlüklerime göz attıktan ve buraya yazdıklarımdan sonra gece epey düşündüm daha önce yaşadıklarımı. Şerefsizdik falan ama çok eğleniyorduk o zamanlar. O günleri anlatırsam susmam, çok güzel malzeme var :) Mesela bir gün gıcık olduğumuz bir çocuğun suratına dondurma bile fırlatmıştık caddenin ortasında. Sonrasında babama şikayet gelmişti gerçi ama neyse...


Bunları düşünürken bir olay daha geldi aklıma. Bunu da yazmadan geçemeyeceğim. Çok büyük bir darbeydi o zamanlar için :)


Orta 2'deydim sanırım. Bizim okuldan bir çocuk teklif etmişti bana. O zamana kadar hiç ilgimi çekmeyen biri. O zaman da ilgimi çekmedi gerçi. Hiç düşünmeden hayır dedim. Bir iki kişiye söyledim, gülüp geçtik. Ama bu vatandaş pes etmedi. Bir kaç kere daha gelip teklif edince "noluyoz lan" dedim kendi kendime. Okulda da yayılmaya başladı tabi bu haber. Sınıftakiler dalga geçti benimle "aaa Vızvız mı teklif etti sana" diye. Çok dokunu valla. İster istemez savunmaya başladım çocuğu. "Tamam azcık tombiş olabilir ama neden dalga geçiyorsunuz ki? Hem insanları dış görünüşüne göre yargılmayın" falan diyerek yaşıma göre nutuklara başladım. O arada da savunduğum çocuğa dikkat edeyim biraz dedim. Baktım cidden çok efendi bir çocuk, diğerleri gibi kızların orasını burasını elleyip, kapıdan geçen kızların sutyen bedenlerini tahmin etmeye çalışmıyor. Çocuğu bu kadar inceleyip iyi halini de görünce yavaş yavaş hoşlanmaya başladım ondan.


O dönemde Vızvız yine gelip teklif etti bana. Hem de yine birkaç kez. Ama ben her seferinde sınıftakiler benimle dalga geçecek diye, içim kan ağlayarak "hayır" dedim çocuğa. Aradan biraz zaman geçti, kesildi Vızvız'ın gelip gitmeleri. Sadece uzaktan uzaktan bakıyor arada. Ama benim duygularım gün geçtikçe artıyor. Arkadaşlar da dalga geçecek diye kimseye söyleyemiyorum, sadece To biliyor. Aylarca içimde yaşadım büyük aşkımı. Ciddi ciddi aşık oldum yani. Ama tabi ben aşık olana kadar Vızvız pes etti. Bir fotoğrafını bulmuşum, sabaha kadar elimde o, ağlaya ağlaya radyo dinliyorum. Sıradaki parçaları ona armağan ediyorum falan. Gördüğüm bütün ağaçlara isimlerimizi falan kazımak istiyorum kalp içinde.


Bir gün dayanamadım. To'ya dedim ki "Git konuş Vızvız'la. Ben dayanamıyorum artık. Ne yap et, benimle konuşmasını sağla. Valla bu sefer hayır demicem." To'ya aynı sınıfta değiliz, onların son dersi boş. Okul çıkışı Vızvız'ın sınıfının önünde bekleyip çıkmadan yakalayacak onu. Ve konuşacak. O son ders nasıl geçti bilmiyorum. Deftere kalpler çizip, içinden ok çıkarıp bir tarafına Vızvız, bir tarafına da Yeniyetme yazdım falan. Elim ayağım tutmuyor ama heyecandan. Sonunda bu okuldan birlikte çıkacağız.


Zil çaldı. Heyecandan çıkamıyorum sınıftan. Bir baktım To girdi içeri. Suratı asık. Meğer Vızvız bana aşık falan değilmiş. Okulda bir çocuk vardı, piçin önce gideni, onunla iddiaya girmişler falan. Yıkıldım. Ağlamak istiyorum ama sınıftakilerin diline düşmemek için tepki veremiyorum. Hiç sallamıyormuş gibi yaptım, "iyi, kendi bilir" diyerek çıktım sınıftan. To teyzesine mi ne gidecekti o gün, o yüzden okulun önünde vedalaştık ve ben acımı kalbime gömerek yürümeye başladım eve doğru.


Yolun yarısına gelmiştim ki biri seslendi arkamdan. Bir baktım Vızvız gülümseyerek bakıyor bana. Utanmadan bir de karşıma geçmiş gülüyor, vay şerefsiz, diye düşünerek başladım ağzıma geleni söylemeye. Öyle bağırıyorum ki, herkes durmuş bize bakıyor. Ama kendimi ezik de göstermiyorum. Sanki dalga geçilen ben değilmişim gibi bir bir sıralıyorum cümlelerimi. "Böyle bir şey yaparak beni küçük düşürmedin, asıl ben senin ne mal olduğunu öğrendim" mantığıyla...  Öyle güzel konuşuyorum ki, söyleyecek bir şey de bulamıyor, aptal aptal bakıyor sadece yüzüme. Neyse işte, sert bir şekilde bitirdim son cümlemi ve tekrar eve doğru yürümeye başladım. Arkama bile bakmadım hala gülüyor mu falan diye.


Bütün akşam ağladım ve düşündüm. (İkisini aynı anda yapabiliyorum bazen.) Önce çok ezik hissettim kendimi aylarca duygularımla oynandı diye. Sonra da kendimi çok güzel avuttum, hatta söylediklerimi ertesi gün sınıftakilere iyice abartarak anlatmanın planını yaparak uykuya daldım.


Sabah To zile bastı, Okula birlikte gidiyoruz hep. O zaman cep telefonu da yok tabi, ev telefonundan da her şey çok rahat konuşulmuyor, o yüzden To'nun da haberi yok olanlardan. Koşa koşa aşağıya indim. Günaydın bile demeden başladım olanları anlatmaya. Soluk soluğa bitirdim, To'dan "aferin, çok güzel yapmışsın, haketti o şerefsiz" falan gibi beni motive edecek cümleler beklerken o şöyle dedi. "ya Yeniyetme, ben şaka yapmıştım sana. Bugün söyleyecektim. Aylardır gelmeyen çocuğun dün mü gelesi tuttu yaaa".... Sonrasını hatırlamıyorum. Neden oracıkta To'nun boğazına sarılmadığımı da hala anlamış değilim. Meğer Vızvız'ın o aptal bakışları benim ne demek istediğimi anlamadığı içinmiş.


Bir daha gelmedi Vızvız. Ben de gidemedim yanına utancımdan. Sonra okul kapandı, o mezun oldu ve liseyi başka bir şehirde okuyacağı için ayrıldı ordan.


Bir sene sonra, yaz tatili bitmek üzereyken, bir gün yine seslendi arkamdan. Ayaküstü konuştuk biraz. O günle ilgili hiçbir şey sormadı, ben de söylemedim. "Teklifimi hatırlıyor musun?" dedi, "evet" dedim. "Hala geçerli" dedi gülümseyerek. Ama ben gülümseyemedim. Ben de mezun olmuştum ve lise için ondan çok daha uzak bir yere gidecektim. Sadece bunu söyledim. "Çok uzak, ama olsun, ben de burda değilim zaten" dedi. Hiçbir şey diyemedim. "Hayır" bile... Öyle vedalaştık ve ayrıldık...


Bu olayı hala To'nun suratına vururum, sen benim aşkıma mani oldun diye. Gerçi artık gülerek anıyoruz o günleri ama olsun, intikamımı çok pis alacağım bir gün :)


Yaklaşık 3 hafta önce To'yla buluştuk. Oturuyoruz bir cafede. Müstakbel kocacığım da yanımızda. To'yla ilk defa görüşüyordu. Eee, biz de bir araya gelince ona çocukluğumuzu, yaptıklarımızı, yaşadıklarımızı (tamamını değil tabi ki, bari bu ilişkim sağlam kalsın.) anlatıyorduk. Biri girdi kapıdan. Tanıdık geliyor ama... "Yok artık" dedim kendi kendime ama evet, o, Vızvız! Değişmiş epey, bildiğin adam olmuş, zaten tombiş bir şeydi, göbeklenmiş iyice. To'ya kaş göz işareti yapmaya çalışıyorum arkasına baksın diye. Anladı sonunda ve güya çaktırmadan baktı arkasına. Dağıldık o anda. Çocuk yanlış anlayacak diye gülemiyoruz da, kasılıp kaldık. İçimden kahkahalar atıyorum ama. Bizi gördü, hatta göz göze geldik ama selam vermedi şerefsiz. Küstüm ona. Bir daha karşılaşırsak kafamı çevireceğim.


Ya 12 sene boyunca hiç karşılaşmadık. Nerdedir, ne yapar hiç haberim yok. Sen kalk, onca zaman sonra, hem de To'yla birlikteyken (ki biz To'yla yıllardır görüşmüyorduk), üstelik o küçücük ilçemizde de değil, İstanbul'da bir cafede karşımıza çık! Cidden çok güzel anı tazeletti bize :)


Şimdi aklıma geldi, Bir kız vardı bizim okulda. Vızvızların döneminde. Sürekli ters ters bakardı bana. Kızla hiç muhabbetimiz de yok, hiçbir şey yapmamışım, anlam veremezdim bu tavrına. Sonradan öğrenmiştim Vızvız'a aşık olduğunu. Salak bir de dil çıkarmıştı bana bir gün. Manyak ya. Bak yine sinir oldum.
Reklamlardan Sonrası...

13 Ekim 2009

Söyle bana günlük, suçum neydi benim?

13 Ekim 2009



Aslında pek yazma modunda değilim bu gece. Bir saattir yazıp yazıp siliyorum. Hüzünlü cümlelerle başlıyorum, geyiğe dönüyor; geyik yapayım diyorum bir iki cümle sonra salyalı sümüklü cümlelere başlıyorum. Dengesizim malum...


Feci ağrılı geçti son günlerim. İki gün yataktan kalkamadım zaten. Ama üç günü, çekmecenin dibinde bulduğum iki tane pedle geçirmeye çalışınca alerji gibi bir şey yaptı doğal olarak. Kaşınıp duruyorum deli gibi. Mikrop kapmamışımdır umarım. Dün akşam kıyıdan köşeden bulduğum paralara kıydım ve gidip ped aldım. Küçük paket de kalmamış, büyüğünden almak zorunda kaldım. Ve bu sabah bir baktım ki vukuat falan kalmamış ortada! Ortada gerektiren bir durum olmadığı halde sabahtan beri altı bezli çocuk gibi dolanıyorum. İnat ettim, boşuna almış olmayayım koca paketi. Bir tanesi bile olsa kullanılsın dedim. Onu alacağım diye cebimde hiç para kalmadı ya! Yarın kursum başlıyor. Yol param yok. bizim caddede sergi açıp  taneyle satacağım onları. Zor durumda kalmış hemcinslerim sayesinde yol paramı çıkarırım belki.


.................................


Bu "..."lar sırasında epey ara verdim aslında. Eski günlüklerime takıldı gözüm. Gerçi yaklaşık 9 ay önce büyük bir depresyon sonucu yaktım çoğunluğunu. Bunlar o sırada yanımda olmadıkları için kurtulmuşlar. İnceleyeyim biraz dedim. Lise 1'den üniversitedeki 2. seneme kadar geçen zamanlar. O günleri okurken şunu anladım, ben cidden çok şerefsizmişim ya! Okudukça hatırladım yaptıklarımı, hatırladıkça şaşırdım ve utandım. Öyle ahım şahım bir güzelliğim olmadı hiçbir zaman. Hele lise 2'ye kadar suratımın yarısını kaplayan kaşlara rağmen peşimde koşanları hala anlayamıyorum. O dönemlerde herkeste bir salaklık oluyor galiba.


Mesela...
Orta 3'e başladığım sene bir çocukla tanışmıştım. Tanışmıştım derken, önce aylarca süren bakışmalar, sonrasında da, o yaşlara uygun malum "çıkma teklifi". Teklifini kabul ettikte bir gün sonra çocuğun adını öğrenmiştim, düşün artık nasıl bir ilişkiyse. (Burada ondan Sasa diye bahsetmek istiyorum. Adını o kadar zor öğrenmişim, ortalık yerde yazmanın anlamı yok değil mi? =) )Sürekli ayrılıp duruyorduk gerçi çocukla. Öyle kısa ayrılıklar da değil. Bir sene ayrı kalıp sonra tekrar barıştığımız da oldu yani. Ben lise 3'e geçtiğimde hala böyle bir durumdaydık. Ayrı olduğumuz zamanlarda o ne yapardı bilmem ama benim hayatıma mutlaka biri girerdi. Birine aşık olurdum en azından. Sonra tekrar Sasa... Bir ara ciddi ciddi düşünmeye başlamıştım benim kaderim o galiba, bir türlü kopamıyoruz diye.


Neyse işte... Lise 1'i bitirdiğim yaz Fino diye anabileceğim biriyle çıkmaya başlamıştım. Arkadaş ortamımızda herkesin bir yavuklusu var, ben de yalnız kalmayayım mantığıyla. Öyle kendi halimizde takılıp duruyoruz cümbür cemaat.


Yazın ortasında, eğlencenin tavan yaptığı bir dönemde Sasa tekrar çıktı ortaya. En yakın arkadaşım To'yla konuşmuş, beni hala çok sevdiğini falan söylemiş falan. To koşa koşa geldi yanıma ağzı kulaklarında. Anlattı durumu. Ay orda nasıl mutlu oldum anlatamam. Ben de hala boş değilim ya ona karşı. Bizim o yaz sürekli takıldığımız cafede beni bekliyormuş. Kapıya kadar gittim To'yla. Ama malum, Fino'ya sürekli oraya gittiğimiz ve cafeyi işletenler de dahil olmak üzere herkes o dönemki arkadaş ortamımızdan olduğu için korkudan giremiyorum içeri yakalanırım diye. Sonunda To girdi içeri, ben bekledim dışarıda. To anlatmış her şeyi. Biriyle çıktığımı, ondan ayrılmadan böyle bir şey yapamayacağımı falan söylemiş. Sonra ben de dayanamayıp girdim içeri. Ayrı bir masaya geçtik Sasa'yla. Konuştuk epey. Tekrar başlamadan önce halletmem gereken bir iş olduğunu söyledim ona.


Ertesi gün konserdeyiz To'yla. Sasa ve arkadaşları da hemen arkamızda. Konuşmuyoruz ama şarkıları birbirimize bakarak söylüyoruz. Feci romantik bir ortam yani. E, tabi bu romantizmin fazla süremez. Bir baktık Fino ve To'nun erkek arkadaşı yanımızda. To'nun erkek arkadaşının da haberi var bütün olanlardan. Sasa'yla geçmişimizi de biliyor az çok. Fino bana sarılıyor, benim gözler Sasa'da. Bir ara To'nun erkek arkadaşı (ondan da Yüce diye bahsedelim bari, uzun oluyor böyle) eğildi kulağıma, "anlatayım mı Fino'ya?" dedi. "Sen bilirsin" dedim. Tuttu Fino'nun kolundan, geçtiler arka tarafa doğru. Meydan tekrar bize kaldı yani. Tam tekrar ortamın coşkusuna kapılmışken geri geldiler. Fino, bilmiyor tabi Yüce'nin onunla konuştuklarını benim bildiğimi. Hiçbir şey yokmuş gibi davrandı gecenin geri kalanında.


Sonraki gün biz To'la parkta otururken Fino geldi yanıma, konuşmak istiyormuş benimle. Geçtik başka bir yere. İnsan biraz alıştırarak başlar değil mi konuşmaya, ama nerdeeee.
- Duyduklarım doğru mu?
- Ne duydun ki?
- Hala eski çıktığını seviyormuşsun.
- Ya o olay işin bahanesi, uzun zamandır düşünüyordum zaten ayrılmayı.
- Ben bütün hayallerimi, planlarımı senin için değiştirdim, beni neden böyle yüzüstü bırakıyorsun?
"Bütün planlarım" dediği de, o yaz bir otele gidecekti çalışmaya, ben varım diye gitmemişti. Benim bildiğim sadece bu en azından.
Tam bu konunun üstüne To gelip beni çağırdı. Sasa gelmiş, beni bekliyormuş.Döndüm tekrar Fino'nun yanına, Yürümüyor, anlaşamıyoruz, geleceğimiz yok vs gibi şeyler söyleyerek uzun bir uğraş sonucunda ayrıldım ondan. Fino sinirle uzaklaşırken ben de ters yöne, Sasa'nın masasına doğru ilerlemeye başladım. Oturdum yanına, Fino'dan ayrıldığımı, onunla tekrar başlamak için bir engelim kalmadığını söyledim ve biz tekrar çıkmaya başladık.


Aradan bir iki gün geçti, biz malum cafede oturuyoruz yine. Ben, Sasa, To ve Yüce. Muhabbetimizin en tatlı yerinde Fino içeri girdi sinirle. Beni çağırdı. Tırsa tırsa gittim yanına noluyo diye. Ama çocukta öyle bir hal var ki, dedim aha şimdi silahı çıkarıp sıkacak topuklarıma. "Bu kadar ikiyüzlü olduğunu bilmiyordum" diye başladı bağırmaya.
- Ne yapmışım ben ya?? ( O durumda sorulacak en saçma soruyu sordu galiba)
- Benimle çıkarken başkasıyla da çıkıyormuşsun!
- Ben öyle bir şey yapmadım tamam mı? Senden ayrıldıktan sonra kabul ettim onun teklifini.
Biz böye bağırışırken ve neredeyse tekme tokat birbirimize girecekken Sasa geldi yanımıza. Tuttu kolundan Fino'nun "gel biraz konuşalım" diyerek dışarı çıkardı. Yüce de gitti arkalarından. Bir süre sonra Sasa tekrar girdi içeri. Yanımıza oturdu, tam soracakken ne oldu diye, Yüce'yle Fino da girdi içeri.Ve Fino yanımıza gelip haksız olduğunu söyleyerek Sasa ve benden özür diledi! Dışarıda ne konuştular, kim ne dedi bilmiyorum ama öyle bir durumda bile özür dilenen tarafta oldum ya, ölsem de gam yemem artık.


Hep söyle saçma sapan şeyler yaşadım ben. Karıştırmadığım halt kalmadı ama nedense hep en güzel şekilde sıyrıldım hep işin içinden.


Sasa'yla ilgili yazmak istediğim bir şey daha var. Daha önce de yazdığım gibi, ayrıla barışa senelerce sürdü bizim ilişkimiz. En son üniversiteye başladıktan sonra (1. sınıfı bitirdiğim yazdı sanırım) tekrar görüşmek istedi benimle. İlginç ama ilk defa o zaman hayır dedim ona. Yine de saatlerce oturduk, konuştuk. Eski günlerden falan bahsettik. Ve bu süre içinde de boş durmadım. Karşı masamızda oturan bir çocuk takıldı gözüme. Bir yandan Sasa'la konuşuyor, bir yandan da onunla bakışıyordum. Sasa'nın tam arkasında oturduğu için yakalanmadım ona. Saatler sonra Sasa'ya vedalaştık ve ikimiz de ters yönlere, evlerimize doğru yürümeye başladık. Tam eve yaklaşmıştım ki biri seslendi arkamdan. Bir baktım biraz önceki çocuk. Daha önce de görmüş beni, tanışmak istiyormuş falan. Muhabbet ettik biraz. Yaz sonuna kadar da sürekli görüştük. Ne yalan söyleyeyim, eğlenceli çocuktu. Gece 12'de arardı, sizin evin önündeyim, gel dolaşalım bisikletle diye.Muhabbeti falan da çok iyiydi. Her konuda söyleyecek bir şeyi vardı. Bana hep diyordu ki "kimseyi düşünme, sadece seni mutlu edecek şeyleri yap." Sadece arkadaştık zaten. Bir gün bir arkadaş "siz çıkıyormuşsunuz, neden bana söylemedin" dedi. Yok öyle şey falan dedim. Aynı akşam oturuyoruz bununla.
- Ya biliyor musun, dedim gülerek. Millet bizim çıktığımızı sanıyormuş.
- Çıkmıyor muyuz?
- Yoo, nerden çıkardın ki?
- Bilmem, ben öyle düşündüm.
- Hmm
- Ama öyle olsa güzel olurdu di mi?
- Olmazdı.
- Neden?
- Bilmem, olmazdı işte.
Bu lafın üstüne (sanırım biraz da beni ikna etme çabasıyla) beni öpmek için eğildi bir anda. Çok ani bir harekete geri çektim kendimi. Asıldı suratı.
- Beni öpmek istemiyor musun?
- İstemiyorum.
- Neden peki?
- Sen hep bana "sadece seni mutlu edecek şeyleri yap" demiyor muydun?
Yeterince açık oldu galiba, sustu bunun üzerine. Biraz durdum, "geç oldu hadi gidelim artık" dedim. Kalktık, gittik. Bir daha da görüşmedim zaten. Bir iki ay sonra, ben İstanbul'a dönmüştüm artık, mesaj göndermişti bana. Tamamını hatırlamıyorum ama sonunda "sen benim kısacık yaz aşkımsın" yazıyordu. Bu "kısacık"tan kastettiği şeyin boyum olduğunu düşünerek daha da kinlendim çocuğa karşı. Salak ya, bana ettiği lafa bak!


Bu arada Sasa'yı rüyamda gördüm bu yaz. Epey ters konuşuyordu benimle. En sonunda da bana hakkını helal etmediğini söyledi. Çok dert oldu valla. Hayatımda en az şerefsizlik yaptığım kişi odur herhalde. Hatta hiçbir şey yapmadım ona. O da böyle düşünüyorsa diğerlerinden nasıl beddualar alıyorumdur kimbilir!! Bir de düşünüp duruyorum hayatım neden yoluna girmiyor diye. Girmez tabi!!! Saçma sapan yaşanan bir ergenliğin acısını ölene kadar çekeceğim sanırım.
Reklamlardan Sonrası...

8 Ekim 2009

Klozet Tepesi Güncesi

8 Ekim 2009
Bir bu eksikti! Regl oldum. Bu dönemde içine girilen saçma ruh hali yetmiyormuş gibi, evde bir tane bile ped yok. Üstelik benim ped alacak param da yok! Ne yapacağım ben ya??? Saatlerdir kıvranıyorum sancıdan. Evde ağrı kesici bile kalmamış. Nasıl bir hayat bu yaa?!!!


Sıcak bir şeyler içmek istiyorum ama ayağa kalkacak halim yok. Bir çorba yapanım da yok zaten :( Çok yalnızım çoook...


Sürekli küfretmek istiyorum nedense. O yüzden düzgün cümleler kuramıyorum. Bütün bedenim sancı içinde zaten. Beynim çalışmıyor.


Sanırım önümüzdeki birkaç günü klozet tepesinden geçirmem gerekecek. Ortalığı batırmamak için en azından. Of ya, şu pedler neden taneyle satılmaz ki!
Reklamlardan Sonrası...

7 Ekim 2009

Depresif ev öğrencisi modu

7 Ekim 2009
Ben çok sıkıldım ama ya... Sadece sıkılmakla kalsam iyi, saçma sapan şeylerle beynimi saatlerce meşgul etmeye başladım. Mesela bugün bulaşık makinesini boşaltırken 3 tane çay kaşığı çıkınca derin bir düşünce aldı beni. Çünkü ben son günlerde sadece 2 kere rafadan yumurta yedim. Evde çay yapıp içme gibi bir adetim de yoktur, olsa da şekersiz içerim çayı, kaşık kullanmam yani. Peki nerde kullandım ben bu 3. çay kaşığını? Saatlerdir düşünüyorum ama bulamadım işte.


Ben bunlarla uğraşırken millet yeni iş projeleri yapıyor, bir şeyler icat ediyor, hatta dünya barışı için çözümler bulup bunları uygulamaya geçmiş bile olabilirler, haberim yok. (Gerçi bugün sayın valimizin Taksim'deki eylemde yaşananlardan bihaber olduğunu düşünürsek, benim bu durumum pek de anormal sayılmaz.) Ev karısı olup çıktım valla. Geçen gün Müge Anlı'yı seyretmek için saati kurduğumu fark edince çok daha iyi anladım bunu. Bir de çırpınıyorum okula gideyim, formasyon alayım, iş bulayım falan diye. Neyime lazım ki bunlar. Ben evde oturup bir yandan çocuğumu emzirip bir yandan yemek de yapabilirim. Hatta aynı anda kadın programlarına telefonla da bağlanabilirim. Kendimde görüyorum bu potansiyeli.


Şaka maka, okul da başladı ya. Ama ben hala öğrenciliğe başlayamadım. Senelerce üniversiteler arası gezdim durdum ve en sonunda ilk üniversiteme geri döndüm afla ama bacak kadar çocuklarla birlikte okula gidecek olmak çok koyuyor ya! 3. sınıftan başlayacağım zaten, onlar da geçen 2 senede çok güzel kaynaşmışlardır. Dışlarlarsa şimdi beni? "Aaa hatuna bak, yaşına başına bakmadan gelmiş de bizden ders notu istiyor" diye konuşurlarsa arkamdan? Ay şimdi bana teyze diyenler bile olur. Aslında ufak tefek biriyim, küçük gösteriyorum. Hele bir de onlar gibi giyinirsem (yeni neslin moda anlayışına uyum sağlamak açısından) belki kimse anlamaz yaşımı. Acaba onlara "ben ilkokula 3 yaşında başladım. ilkokuldan sonra da üstün zekamdan dolayı beni hemen liseye aldılar, üniversiteyi kazandıktan sonra çocukluğumu yaşayamadım diye depresyona girdi bıraktım okulu, şimdi tekrar döndüm vs." desem inanırlar mı? Hatta biraz da duygu sömürüsü yapsam "siz ananızın dizi dibinde altınızda bez, elinizde oyuncak bebek gününüzü gün ederken ben test kitaplarıyla boğuşuyordum, ühüüüü" falan diye. Bak kafama yattı bu plan.


Acilen iş de bulmam lazım zaten. Saatlerdir iş ilanlarına bakıyorum bir yandan. 2 sene önce yaptığım bir başvuruya cevap gelmiş "aradığımızı kriterlere uygun değilsiniz" diye. Bunu demek için 2 sene düşünen bir yerle çalışmayı zaten istemem ben. Gerçi ben o işe girsem çok büyük devrimler yapardım, baştan yaratırdım şirketi. O kadar çok para kazanırlardı ki reklama verdikleri paralarla google aramalarında en üste bile çıkabilirlerdi ama kıymetimi bilemediler işte.


Parasızlık cidden çok zormuş ya. Dışarda bir bardak çay içmek bile lüks oldu artık. Müstakbel kocacığımla bozuk paralamızı birleştirip yol parası çıkarıyoruz kendimize. ( Bu durum böyle devam ettikçe uzun bir süre daha "müstakbel kocacığım" demek zorunda kalacağım. Şu kriz bitene kadar biz yaşlanırız, para biriktirme falan derken elimizde bastonlarla evleniriz artık. ) Ay önceden ne güzeldi ya. "Aşkum ben çok acıktım ama evde bir şey yiyesim yok. Gel de dışarı çıkıp yemek yiyelim". O da "tamam bebeem" der gelirdi hemen. Bugün ona "aşkum ya, paramız olunca bir gün iskender yemeye gidelim olur mu?" derken buldum kendimi. O da yine "tamam bebeem" dedi. Ki benim etle aram hiç iyi değildir, hatta senelerce ağzıma koymadım, sonra doktor zoruyla başladım yemeye. O da çok nadir. Düşün artık nasıl bir hale geldiysem et istedi canım ya. Yakında lokantaların camına yapışacağım ağzımdan salyalar akıtarak.


İş bulmam lazım acilen. Bir kariyer sitesine daha üye olmaya çalıştım bugün. Özgeçmiş doldururken "hedef pozisyon" diye bir bölüm vardı, boş bıraktım. Doldurulması gerekiyormuş meğer. "Ne iş olsa yaparım abi" diyesim geldi valla. Nasıl bir durumdaysam artık, oraya yazacak bir şey bulamadım. Kalmamış bende hedef falan. En azından şu an. O kadar moralim bozuldu ki iptal ettim özgeçişimi. İşime yarayacak ilan da yoktu zaten :)


Öyle işte. Parasız ve can sıkıntılarıyla geçiyor bu günlerim. Ben de boşluktan kendimi farmville'e verdim. Bazen mahsullerim bozulmasın diye saati bile kuruyorum. Ama oyuna ne olduysa açamıyorum saatlerdir. Gitti mahsuleriim :(


Uykum geldi artık. Biraz kitap okur sonra da uyurum. Erken kalkıp Müge Anlı'yı seyredebilsem bari. Aman neyse, onu kaçırsa bile Seda bacım var, ona bakarım. Hatta bir de mısır patlatırım. Battaniyemi de üstüme aldım mı değmeyin keyfime. Çok heveslendim. Sabah olsun bir an önce.
Reklamlardan Sonrası...
 
...YeniYetme... © 2008. Design by Pocket